از زمان جدایی بحرین از خاک ایران تا جنگ تحمیلی حدوداً ده سال فاصله است. قطعاً این سوال را باید پرسید که کشوری که در ۸ سال دفاع مقدس یک وجب از خاکش را به بعثیون نداد; همان کشوری نیست که بدون در کردن یک گلوله، خاکی به غنای بحرین را بخشید و نخست وزیرش بی شرمانه گفت دخترمان را شوهر دادیم؟
آری کشور همان کشور است، تنها یک تفاوت دارد و آن دم مسیحایی روح الله است. دم مسیحایی ای که صیادها، همت ها، باکری ها، کرامت‌ها و خرازی ها می سازد. دم مسیحایی که از یمنی هایی همچون حسین بدرالدین، اویس قرنی می سازد.
این جز دم مسیحا نیست که یک سید عرب با گفتن “جهزوا ملاجئکم” آتش به جان صهیونیست ها می اندازد. رژیم صهیونیستی ای که در سال ۱۹۶۷ در یک جنگ شش روزه تمام عرب ها را به تسلیم واداشت.
مسیح زمان ما در روح حاج قاسم هایی می دمد که اگر دیروز برای آزادی خاکشان با صدام تکریتی می جنگیدند امروز منجی مردم تکریت از دست داعش شیطانی می شوند.
هر چند قائل به تناسخ نیستم اما انگار روح باکری، همت، صیاد در وجود بلباسی، حاجی زاده، رجائی فر و دیگر شهدای مدافع حرم و خان طومان نزول کرده است. شهدایی که بخش زیادی از آنها دهه پنجاه و شصتی بودند که امام را هم درک نکردند اما در به ندای “هل من ناصر ینصرنی” مقتدای زمان “قالوا بلی” سردادند تا “عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ” از رزق الهی متنعم گردند.
خان طومان به ما آموخت که هرچند جنگ دهه شصت تمام شد ولی روحیه های دهه شصتی وجود دارد. روحیه‌ای که به مصداق “أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَکَ” بدون هیچ ترس و واهمه ای دل به دشمن غداری همچون داعش می زند.
امروز ما روحیه خان طومانی می‌خواهیم، اقتصاد ما برای سر و سامان یافتن امثال #بلباسی ها را می طلبد، خودروسازی ما روحیه سلمانیان و نظری ها را می طلبد که از تحریم و سختی ها نق و نوق نکنند. حلقه گمشده مجلس ما، ریاست جمهوری ما، قوه قضائیه ما و همه دستگاههای عریض و طویل دولتی و حاکمیتی ما روحیه این مجاهدان فی سبیل الله است. هر چند رفتند اما راهشان مانده و همچنان رهرو می طلبد.
گر مرد رهی میان خون باید رفت
وز پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت
یادشان جاودان و راهشان پر رهرو.
